Magkakasundo ba si Harper at Fox?

Ang Krimen ng Ball-Stopper

Naniniwala ako noon na lahat ng off-ball player ay dapat matalino sa paglalaro. Ang aking unang laro sa Lincoln Park Court natapos nang bintana ko ang isang pader—talagang ganoon. Ngayon, bilang AI modeler para sa NBA analytics, alam ko: hindi lahat ng value ay nakabase sa three-pointers.

Si Harper ay hindi mahina sa paglalaro—siya’y high-floor shooter. Maayong mid-range form, mabilis na release. At oo, may lugar pa siyang umunlad labas ng 15 feet. Pero ano ang mas mahalaga? Ang kanyang kakayahan na gumalaw nang walang bola.

Bakit Hindi Sila Nagkakaiba?

I-clear natin: Si Foles ay hindi sumusulpot kay Fox para makakuha ng touches. Iba ang kanilang papel—si Fox ang engine; si Harper naman ang catalyst.

Noong nakaraan, si Cardale Jones (oo, yun!) ay gumawa ng higit pang off-ball cuts kaysa anumang guard sa bench. Gaya rin ni Harper—maluwag na mga kilos, maayong timing. Kapag inihalo ito kay Fox’s drive-and-kick rhythm? Lumilikha sila ng espasyo parang orasan.

Ito ay hindi teorya—ito ay pattern recognition mula sa 120+ laro na sinuri gamit ang Tableau visualizations.

Tatlong Guard = Isang Pagbabago?

Ang tunay na magic? Tatlong primary ball-handlers sa isang lineup—Fox, Harper, at Cassell (o kahit Banchero). Madalas lang nag-uugnayan dalawa lamang guards; sila ay nag-uugnayan ng tatlo.

Ibig sabihin: maraming decision points bawat possession.

Isipin mo: kapag mayroon kang tatlong threat na maaaring simulan o tapusin—walang dependensiya sa isang superstar—the offense hindi na parang traffic jam noong rush hour.

Ang Spurs fans ay nahihirapan dahil sa ‘offensive stagnation’ araw-araw. Ang trio na ito ang makakabago rito—at hindi lang estadistika.