เมื่อไฟสนามส่องสว่าง

ความสว่างของหน้าจอ CRT ในห้องใต้ดินของพ่อ—not พิกเซลกระพริบ แต่บทกวีที่เขียนจากคะแนน

ทุกสถิติมีจังหวะ: อัตราการช่วยงาน เปอร์เซ็นต์การยิง ผลลัพธ์เหมือนกาญจน์ เราไม่ได้วิเคราะห์ข้อมูล—we ตีความเงียบ

ยูทาห์ไม่ใช่แค่เมือง

เขาพูดว่า “เขาตื่นเต้นที่จะไปยูทาห์”—แต่ความตื่นเต้นอ่อนเกินไปสำหรับช่วงเวลานี้ ยูทาห์ไม่ใช่ภูมิศาสตร์—มันคือหลุมแรงโน้มถ่วง ที่อากาศครืดด้วยความคาดหวังโดยไม่พูด การคัดเลือกอันดับ5? มันไม่ใช่โชค—it’s fractal: การผ่านบอลแต่ละลูกบนแผนที่โลก หน้าจอสะท้อนใครคุณเคยเป็นมาก่อนจะกลายเป็นใคร

เสื้อฮู้ดและแสงครึม

ฉันยังสวมเสื้อฮู้ดนี้อยู่—ไม่ใช่วัฒนธรรม—เอกลักษณ์ ไฟสนามไม่ใช่งานตกแต่ง—they’re พิกเซลที่ทอดเงาตามแผ่นดิน continent คุณไม่มีการรับ talent—you ตีความ DNA ของมัน

##บาสเกตบอลในฐานะภาษาสากล พวกเขาเรียกมันว่ากีฬา—I เรียกมันว่าบทกวีเขียนในเคลื่อนไหว—ที่ศูนยาพูด louder กว่าเสียงเชียร์ โดยการช่วยงานก้องเหมือนแจ๊ซภายใต้ไฟฟ้าระยุบ