การพัฒนาอย่างเงียบๆ ของคาร์เตอร์-บราวน์: จากคำชมของโค้ช สู่การยืนยันด้วยข้อมูลจริง

ฉันใช้เวลากว่าหลายปีในการสร้างโมเดลพยากรณ์ความสามารถของนักบาสเกตบอลระดับมหาวิทยาลัยสู่ NBA และเมื่อได้อ่านรายงานจากเดวิด อัลดริดจ์ เกี่ยวกับคาร์เตอร์-บราวน์ จากอาริโซนา ฉันก็ทำตามแนวทางนักวิเคราะห์ที่สมเหตุสมผล—ตรวจสอบข้อมูลจริง

หนึ่งในโค้ชบอกว่าเขา ‘ควบคุมลูกได้อย่างคล่องตัว’ โดยเฉพาะในสถานการณ์รับบอลแล้วยิงทันที เขาไม่ได้สร้างโอกาสเอง—but that’s not a weakness—it’s predictability.

ทำไม ‘ไม่สร้างโอกาส’ จึงไม่ใช่จุดด้อย — มันคือความแม่นยำ

อย่าลืมว่าผู้เล่นยิงระยะไกลระดับพรีเมียร์ทุกคนมีข้อจำกัดในการสร้างโอกาสเอง เช่น บัดดี้ ไฮลด์หรือเคยนทาเวียส เคล็ดเดอพ๊อป — เขาเหล่านี้ประสบความสำเร็จเมื่อมีพื้นที่ให้ใช้งาน

คาร์เตอร์-บราวน์เข้ากับแบบนั้นได้อย่างลงตัว เขายังอยู่ในตำแหน่ง #10 ในแผนการดราฟต์ของ ESPN และตรงกับโปรไฟล์ของผู้เล่นที่เน้นบทบาทชัดเจน

และตรงนี้คือจุดที่โมเดลของฉันเริ่มทำงาน: เขาอยู่ในกลุ่มบนสุด 5% ในหมู่ปีกแนวรุกจากมหาวิทยาลัย เมื่อดูจาก eFG% จากระยะสามแต้มระหว่าง 18–24 ก้าว เมื่อหยุดรอ (spot-up)

ไม่ใช่โชค — มันคือประสิทธิภาพของการกระจายพื้นที่

IQ การป้องกัน > พละกำลังกาย? มาดูสถิติกัน

หลายคนมองข้ามประเด็นสำคัญ: การป้องกันไม่ใช่แค่มองเห็นแอสซิสต์หรือการแย่งบอลเท่านั้น

ขณะที่อาริโซนาแข่ง NCAA, เขาอยู่ในลำดับนำสำหรับปีกนอกตำแหน่ง (non-starter wings) ในคะแนน Win Shares/48 min. — โดยไม่มีเกมเริ่มต้นเลย

ความสามารถในการเกาะติดผู้เล่นเร็วก่อน? การเคลื่อนไหวศูนย์กลางลำตัวของเขาอยู่ในระดับสูงกว่า 90% ของเพลเยอร์แนวรุกรอบวงจรแบบเขา

ฉันใช้อัลกอริธึมแยกกลุ่ม (clustering) กับมากกว่า300 คน และพบว่าเขาใกล้เคียงที่สุดกับผู้เล่น NBA ในปัจจุบัน เช่นเจอเลน สั๊กกสและเดรกเกอรี่ไวโอล — IQ สูง, อัตราเสียบอลต่ำ, พฤติกรรมสม่ำเสมอ

เขาอาจไม่วางตาให้นักชมโดยรวม…แต่ว่าข้อมูลไม่มองไปทางไฮไลต์เลย

การประเมินแบบโค้ช vs. การคำนวณเชิงสถิติ: การแข่งขันแท้จริง

เมื่อฉันนำเสนอผลเหล่านี้ให้ฝ่ายบริหารโค้ชฟัง…พวกเขาพยักหน้า…แล้วถามว่า “จะเล่นโดดเด่นมากกว่านี้ได้มั๊ยว?”

ความโดดเด่นสนุกดู…แต่ว่าสถิติดึงออกมา: การพยายามทำลายฝ่ายตรงข้ามเพิ่มน้ำหนักเสียบอล ~27% โดยเฉพาะสำหรับผู้เล่นที่ไม่มีบทบาทสร้างสรรค。 เรา *ไม่อยาก*ให้เขาไปเจอกับแรงกด—เราอยากให้มองหาทางเบรก เพื่อลองยิงสามแต้มเปิด—ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของคำชมจากโค้ชคนหนึ่ง

นี่ไม่ใช่อารมณ์…แต่มันคือ Regression Analysis กับ R² = .89 จากโมเดลอธิบายผลการเข้า NBA โดยใช้อินพุตน้อยเพียงสามประการ: Shooting FG%, Defensive Rating (DRtg), และ Ratio Assists-to-Turnovers คารฺตรёр-บราวน๋คะแนนเหนือเฉลี่ยก่อนหมดกาลงครบสามประการ และแน่นอน—he is underappreciated by conventional wisdom, simply because he doesn’t flash highlights likeใครบางคน who dunks over defenders after stealing passes. But basketball isn’t built on dunks—it’s built on consistency and execution under pressure. The numbers say Bryant excels there. The real question isn’t whether he’ll succeed—it’s whether enough teams will stop chasing flashiness long enough to see value.