ดาวที่ไม่ถูกมองข้าม

เรื่องของนักยิง

การเล่าขานการคัดเลือก NBA มักเน้นไปที่นักยิงที่ทำแต้มสูง—แต่หลังจากดูซีซั่นในวิทยาลมากกว่า 87 ครั้ง ผมเรียนรู้: ประสิทธิภาพไม่ร้องตะโกน มันกระซุบ

ดาร์ริน พีเตอร์สัน? เขาทำแต้มได้ 42% จากสามแต่เฉลียะเพียง 14.3 But. แต่ผลกระทบด้านป้องกันของเขาคือ +28 But/100 การครั้งเมื่อเขาอยู่บนสนาม การเคลื่อนไหวและทักษะในการป้องกันสามตำแหน่งทำให้เขาเป็นระบบ—ไม่ใช่นักดาว

การไม่เข้ากัน

AJ Dybantsa มีเสียงฮัลลูสำหรับการยิงระยะกลาง—but สิ่งที่เจ้าหน้ามองข้าม? การเคลื่อนไหวโดยปราศจากบอลของเขาชั้นยอด เขาไม่ต้องเป็นนักยิงหลัก—he เป็นตัวจุดที่ปลดปล่อยศูนฮัสตันโดยเปิดพื้นที่ว่างก่อนใครจะสังเก็บ

ความสามารถด้านป้องกันวัดจากการหยุดจังจัง—ไม่ใช่มากลูกบล็อก

เครื่องจักรที่ถูกมองข้าม

คาร์เตอร์ โน๊อกซ์ แม้กระทั้งอันดับอันดับแรกในรายชื่อก่อนการคัดเลือกก็ตาม—he ก็ทำแต้มได้ถึง 80% จากเส้นในเกมสุดท้ายของเขา—สัญญาณที่อัลกอริธึมหาจนสายไปแล้ว

พี่ชายเขาเล่นบอลรอบแรกเช่นกัน—but มอเตอร์ของคาร์เตอร์? มันไม่มีทางหยุด เขาไม่ต้องการแสงเพื่อมีค่า; เขาต้องการเวลา—ในการครั้งหนึ่งๆ—to เคลื่อนผู้ป้องกันให้อยู่ในความวุ่นวาย

ข้อมูลเหนือเรื่องราว

เราไลตามาสเตอร์เด้งเพราะมันขายได้ง่าย dำเนินงานจริง? มันซ่อนอยู่ในผู้ป้องกันคนที่เฉลียะสอง But/เกม (Miles Byrd), คนเหล่านี้เปลี่ยนมุมกลาง (Caleb Wilson), และคนใหญ่วัยกลางเปลี่ยนมุมแบบผู้ป้องกันสามตำแหน่ง (Henri Veesaar) เหล่านี้ไม่ใช่นักดาว—they เป็นระบบทอดตายบาดแผล, เทรนด์ และเสียงฮัลลู ผมไม่มองหาฮีโร่อ่ะ ผมมองหาโครงสร้างที่อยู่รอดเหนือบาดแผล, เทรนด์, และเสียงฮัลลู