ทำไมเจเรมี กรีน ถึงนำโรเก็ตส์เข้าเพลียฟอฟ?

เมตริกที่ไม่มีใครสังเก็บ

ฉันเติบโตบนสนามบาสเกตบอลในเขตใต้ชิคาโก โดยไม่วัดจากคะแนน—แต่วัดจากความรู้สึก เมื่อครั้งแรกเห็นเจเรมี กรีน ในรอบฮิวสตัน ฉันไม่เห็นไฟ—it เห็นความเงียบ เขาไม่นำในคะแนน—แต่นำในช่องว่าง เขาไม่สว่างบนกระดานคะแนน—he สว่างบนจังหวะของคู่ต่อสู้ การผ่านของเขาไม่ใช่แอสซิสต์—มันคือการเปลี่ยนจังหวะ ในลีกที่หลงใหลในพลังดารา ผลกระทบของเขาเงียบ…จนกว่าจะสายเกินไป

ข้อมูลไม่โกห์—แต่มันเงียบ

แบบจำลองของเราติดตามอัตราการใช้งาน อัตราการเปลี่ยนแปลง และแรงกดดันจากการป้องกัน—but ไม่มีใครวัดสิ่งที่เขาทำเมื่อไม่มีใครมอง ในเกมที่ 4 ของรอบตะวันตก: กรีน เล่น 38นาที พยายามยิงเพียง 7ครั้ง—and มี turnovers เป็นศูน ทีมของเขาเอาชนะคู่ต่อสู้ด้วย +12 ในช่วงเวลาเหล่านี้ เราเรียกมันว่า “ประสิทธิภาพ” เขาเรียกมันว่า “การเล่นเพื่อทีม”

เพราะตอนนี้? เพราะเขา?

เมื่อเราพูดถึงคevin Durant—weรู้ว่าเขาไปไหน แต่กรีน? เขาอยู่—จนกว่าคุณจะขาดเขามากที่สุด เขาไม่จำเป็นพิสู—he ทำแล้ว—in every possession, in every rotation, in every silent second ก่อนเสียงระฆัง นี่ไม่ใช่เรื่องพรสวรรถ มันคือโครงสร้าง และโครงสร้างชนะแชมป์—not stars