ประสิทธิภาพการยิง: ดวลข้อมูล NBA ระหว่างอเมริกากับจีน

สนามคือห้องปฏิบัติการ

เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมดูเกม 1v1 ในเซี่ยงไฮ้—not เป็นแฟน แต่เป็นนักวิเคราะห์ถือคลิปบอร์ดในมือ เด็กสองคนอายุ 17: คนหนึ่งจากโรงเรียนชั้นนำของยูซีเอล อีกคนจากโปรแกรมระดับรากฐานของซื่อชวน โดยไม่มีเสื้อแข่งหรือคำร้องเพลง—แค่เหง汗บนพื้นคอนกรีตใต้ไฟส่องสว่าง

ผมติดตามประสิทธิภาพการยิงด้วยโมเดลพายธอนที่ฝึกจากกว่า 800 การยิงแยกออกตลอดสามฤดูกาล—not โดยคะแนนต่อการครอง—แต่โดยคะแนนคาดหวังภายใต้แรงกดดัน

มาตรวัดที่ซ่อนอยู่

ผู้เล่นอเมริกาทำสถิติยิงสามแต้มจากมุมได้ 37%—ปริมาณสูง ส่วนเบี้ยวต่ำ การปล่อยรวดเร็วแต่เป็นกลไตรธรรม

ผู้เล่นจีน? เขาทำได้เพียง 22% จากตำแหน่งเดียวกัน—but เส้นโค้งของการยิงสูงกว่าถึง 4 องศา การวางเท้าของเขากระซึบจังหวะก่อนปล่อย—notความเร็ว

เราเรียกมันว่า “ประสิทธิภาพ”? 或เรากำลังวัดความสามารถ… โดยละเลยความสมานุภาพทางกลไตร?

เมื่อวัฒนธรรมกลายเป็นข้อมูล

โค๊ชของเขาไม่ได้สอนให้เขาเล่นเหมือนเลบรอน เขาสอนให้เขาฟังสนาม—to สัมผัสความตึงเครียดของมัน ผมเห็นความสมมาตรในขั้นตอนหมุนตัว: เชิงซ้ายหมุนไม่ใช่เพื่อสไตล์…แต่เพื่อการอยู่รอด d้านนี้ไม่ใช่วางตา vs การฝึกฝน—มันคือฟิสิกส์ vs กว poetry.

##ผู้ชนะที่แท้จริงไม่ใช่การแต้ม—แต่คือความเข้าใจ td.ฉันไม่มีความสนใจว่าใครชนะ td.ฉันสนใจว่าเรากำลังยังคงวัดความสูง…โดยละเลยเส้นโค้ง cr.คราวๆ หากคุณดูไฮไลท์รีล, skip การหยุดลง d.มองที่ความระแวงก่อนปล่อย d.ตรงไหนที่ข้อมูลอาศัยอยู่