สิ่งที่คะแนนไม่บอกคุณ

สนามไม่โกห์—แต่อัลกอริธึมทำ

ฉันนั่งคนเดียวหลังเที่ยงคืน ตาจดจ้องหน้าจอ วนซ้ำการครองเพียงครั้งเดียว คะแนนบอกว่าคัรรีทำแต้มได้28แต้ม มันไม่ได้บอกว่าเขาโค้งเข่าต่ำลง3นิ้วเพื่อสร้างพื้นที่—ข้อมือของเขาเคลื่อนเหมือนหมึกบนกระดาษหลังหยุดพัก เมื่อฝูงชนไปหมดแล้ว

การแยกลูกเป็นบทกวี ไม่ใช่ตัวเลข

ทุกการแยกลูกไม่ใช่แค่+1 ในตาราง—มันคือเสียงกระซอบของความคาดหวัง ฉันตามจังหวะของการเคลื่อนไหว:ไหล่มานกรีนส์ยกไหล่มือก่อนจะคว้า—not เพราะกำลัง—but เพราะความอดทนที่สลักไว้ในความตึงเครียด เวลานั้น? เมื่อเขาอ่านพื้นสนามเหมือนบทกวี—andรู้ว่าไม่มีใครเห็นมัน

มีอะไรเกิน55?

พวกเขาถามถึงห้าคน แต่ฉันฟังสำหรับผู้ที่ไม่พูด—นักวิเคราะห์ผู้เงียบผู้เห็นจังหวะในสถิติ ‘ลูกบอลไม่โกห์—แต่อัลกอริธึมบางครั้งทำ’ เส้นนี้? มันไม่ใช่ข้อมูล มันคือความทรงจำ

ผีในโกลเด่นสเตรต

พวกเขาเรียกพวกเขาว่า ‘ผู้เล่นรอง’ ผมเรียกพวกเขาว่ากวีผู้มีเท้าเทียมหล่อโดยความเงียบ คุณค่าของพวกเขา? มันไม่อยู่ในเปอร์เซ็นต์การยิง—แต่อยู่ในการปรับละเอียด0.3วินาทีก่อนปล่อย

ดังนั้นเมื่อพวกเขาบอกว่า‘ warriors สั้นเกินไป’? merekaลืม—ความสั้นไม่ใช่อาราม มันคือเรขาคณิตแห่งเจตนา

ฉันไม่ต้องการสถิติเพิ่มเติม ฉันต้องการความเงียบมากกว่านี้