ลูกทีมใหม่กับความวุ่นวาย

เงินไม่ใช่แค่มา — มันมาพร้อมเสียงไซเรน

มาร์ค วอลเตอร์ ไม่ได้แค่ซื้อเลเกอร์ส เขายังนำระบบนิเวศทางการเงินทั้งหมดมาด้วย จากการเป็นเจ้าของ_dodgers_ทีมเบสบอลที่แพงที่สุด เขาแสดงให้เห็นแล้วว่าไม่กลัวใช้เงินถึง300ล้านดอลลาร์ต่อปี เมื่อเข้ามาในวงการ_NBA_ด้วยข้อตกลงมูลค่า100พันล้านดอลลาร์ มันเหมือนการรุกรานมากกว่าการซื้อขาย

การเล่นเพื่ออำนาจ: กีฬาในโครงสร้างแนวดิ่ง

วอลเตอร์ไม่ได้มีแค่ทีมเท่านั้น เขาควบคุม_LA_Sparks, ทีมฟอร์มูล่าวัน_Cadillac, และ_billie_jean_king_cup… สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่การลงทุนแบบบังเอิญ แต่มีเป้าหมายชัดเจนในการผูกเชื่อมระบบนิเวศความบันเทิงระหว่างกีฬาหลายประเภท ในงานเขียนของฉันตอนเรียนมหาวิทยาลัย_NYU_ฉันชี้ว่าอำนาจแท้จริงอยู่ที่ความสามารถในการแชร์ข้อมูลและผลประโยชน์ร่วมกันระหว่างกีฬา โดยไม่มีใครใน_NYC_knicks_สามารถเข้าถึงข้อมูลจาก_dodger_stadium_ได้อย่างไรก็ตาม วอลเตอร์ทำได้

ข้อมูลพบกับเงินโดยไร้วิญญาณ — และนั่นคือจุดอันตราย

บอกตรงๆ: การใช้งบไม่มากไปไหนเลย หากใช้อย่างโง่อย่างไรก็ตาม สภาพแวดล้อมอาจพังลงได้ง่ายๆ โมเดลปัญญาประดิษฐ์คาดการณ์ค่าผู้เล่นระดับซูเปอร์สตาร์แม่นยำ92% ในฤดูกาลปกติ แต่ลดเหลือ47% เมื่อมองหาผลงานในรอบเพลย์ออฟภายใต้แรงกดดัน แต่ว่ายังคงมีทีมยอมแลกกับทรัพยากรตามผลโมเดลอย่างเดียว วอลเตอร์อาจมียอดเงินไม่มากจำกัด แต่เขาจะไว้วางใจระบบปัญญาประดิษฐ์แทนประสบการณ์หรือปล่อยให้มันควบคุมโคachs? ประเด็นสำคัญ: เขาสามารถซื้อนักเตะได้นานแค่ไหน? และเขาจะสร้างระบบที่รักษาพวกเขาไว้นานขนาดไหน?

คำถามจริง: 谁掌控叙事?

เมื่อคุณครอบครองหลายรายการกีฬาในหลายสาขา อารมณ์ของผู้ชมและแนวโน้มทางวัฒนธรรมเริ่มน้ำหนักโดยคุณเอง—not เพียงตอบสนองต่อเหตุการณ์ เลเกอร์สนับสนุนเฉพาะบาสเกตบอลหรือกลายเป็นส่วนหนึ่งของโครงสร้างระบบข่าวสารระดับโลก? และตรงจุดสำคัญ: การเป็นเจ้าของไม่มากกว่าแชมป์ การเป็นเจ้าของหมายถึงการควบคุมความเร็วของการเล่าเรื่อง