เมื่อผู้เล่นสำรองกลายเป็นตัวจริง: แบบแผนของปาร์เกอร์-จิโนบิลี

ในฐานะคนที่ใช้เวลาหลายปีวิเคราะห์ข้อมูลผู้เล่น NBA ในแล็บกีฬาของ UCLA ฉันสังเกตเห็นรูปแบบที่น่าสนใจ: ทีมแชมป์มักมีผู้เล่นบทบาทที่พัฒนาเป็นผู้เล่นสำคัญในระบบ เหมือนดังเช่นโทนี่ ปาร์เกอร์ และมานู จิโนบิลี คู่หูตำนานของสเปอร์ส

ต้นแบบปาร์เกอร์: ความเร็วในระบบ

เมื่อดูผลงานล่าสุดของจอร์จ ฮิลล์ แบบจำลองติดตามของฉันพบสิ่งน่าสนใจ - การบุกของเขาต่อเกม (6.8 ครั้ง) ตอนนี้ใกล้เคียงกับฤดูกาลแชมป์ปี 2007 ของปาร์เกอร์ (7.1 ครั้ง) ที่สำคัญกว่านั้น? การเข้าสู่เขตสามัญของเขาสร้างคะแนนได้ 1.18 แต้มต่อ possession เทียบกับ 1.22 ของปาร์เกอร์ในสถานการณ์คล้ายกัน

เหตุใดจึงสำคัญ:

• เปลี่ยนแรงโน้มถ่วงของการโจมตีโดยไม่ต้องใช้แผนใหม่
• บังคับให้ฝ่ายรับต้องปรับตัวเร็วขึ้น
• สร้างโอกาสยิงสามแต้มจากมุมเพิ่มขึ้น 12% สำหรับเพื่อนร่วมทีม

จิโนบิลีรุ่นใหม่?: เส้นทางที่ไม่ธรรมดาของเมสัน

ข้อมูลเชิงวิเคราะห์เกี่ยวกับเมสันซับซ้อนกว่า - ในวัย 31 ปี เขาขาดช่วงเวลาช่วงพีคแบบจิโนบิลี แต่การวิเคราะห์ชีวกลศาสตร์แสดงให้เห็นว่าประสิทธิภาพการย่างก้าวแบบยุโรปของเขา (63% FG) ดีกว่าจิโนบิลีวัยหนุ่ม (58%) ความลับของเขา? การเก็บลูกที่ล่าช้าอย่างได้ผลซึ่งเพิ่มเวลาให้ฝ่ายรับลังเล 0.3 วินาที - สามารถวัดได้ด้วยเมตริกความลังเลที่พัฒนาโดย UCLA ของเรา

ความจริงอันโหดร้าย: ในขณะที่เมสันไม่สามารถเทียบชั้นจิโนบิลีในยุคพีคได้ (VORP 4.2) เขาอาจทำได้ถึง 80% ของผลผลิตด้วยค่าใช้จ่ายเพียง 40% ของเงินเดือน - สิ่งสำคัญสำหรับทีมที่มีงบจำกัด

คณิตศาสตร์แชมป์เปี้ยน: ทำไมบางครั้งบทบาทสำคัญกว่าดาว

การจำลองรอบเพลย์ออฟของฉันแสดงให้เห็นว่าเมื่อคุณแทนที่:

• ปาร์เกอร์ยุคพีค → ฮิลล์ปัจจุบัน (+2.3 net rating)
• จิโนบิลียุคพีค → เมสันปัจจุบัน (-4.1 net rating)

ผลรวม? แย่กว่าคู่หูตำนานเพียง 1.8 คะแนนต่อ 100 possessions - แต่ด้วยผู้เล่นสนับสนุนที่ดีขึ้นเนื่องจากความยืดหยุ่นด้านเงินเดือน บางครั้งการเข้าใกล้ด้วยตัวเลือกที่ถูกกว่าช่วยให้คุณชนะสงครามโดยแพ้บางศึก

อยากให้ฉันวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงบทบาทของผู้เล่นทีมอื่นหรือไม่? โพสต์คำขอของคุณในความคิดเห็น